|
Баляда Ларысы Засімовіч
|
|
1967 – 1992
|
Згараюць дні пражытыя і ночы...
Згараюць фарбы ў незямным агні...
І неба ў хмарах, як у дыме плошча,
Дзе пад асфальтам спрасаваны дні
Забытыя, нязьдзейсьненыя мроі,
Дзе ўсё было, як росная трава,
Дзе ў вечным сьне тутэйшыя гэроі
Самотныя, як белая царква,
Што чорнай стала, бо гараць дні й ночы,
Дзе мы былі і дзе ня будзем мы,
Дзе час і дым цякуць крывава з плошчы
У неба, як праз пальцы, праз дамы
І ў вечнасьці губляюцца над намі
І застаюцца ў попеле карцін,
Што чорнымі ўзьлятае матылямі
Па-над агнём, што, як душа, адзін...
26.II.2008.
|
|
